wczasy, wakacje, urlop
09 November 2011r.
Ze względu na typ własności, w 1975 r. gospodarka uspołeczniona zajmowała około 53% gruntów, wobec 42,5% średniej ogólnokrajowej. W dalszej kolejności wymienić należy: gospodarstwa indywidualne około 42,0% i tylko 1,0% przypadało na spółdzielnie produkcyjne. Województwo koszalińskie posiada jeden z najwyższych wskaźników w kraju powierzchni użytkowanej rolniczo w gospodarstwach państwowych (około 51,7%). Proces uspołecznienia rolnictwa zachodzi dość powoli, z pewnym przyśpieszeniem w ostatnich latach. W okresie minionego pięciolecia 1970—1975 nastąpił wzrost gruntów państwowych o 11,4% i aż o 138,9% we władaniu spółdzielni produkcyjnych. Ty.m samym nastąpił spadek O' około 20% gruntów w posiadaniu gospodarstw indywidualnych. Jest to zjawisko' korzystne ze względu na wielkotowarowość i intensyfikację gospodarki rolnej. W województwie istnieje ponadto zapas gruntów w postaci Państwowego Funduszu Ziemi, dzierżawionego przez gospodarstwa indywidualne, kółka rolnicze itp. Charakterystyczną cechą struktury agrarnej jest poważny udział gospodarstw dużych i średnich. Mając na uwadze specyfikę warunków glebowo-klimatycznych jak i przyjętego kierunku produkcji hodowlanej, struktura upraw kształtuje się nieco odmiennie niż średnia w kraju. Różnica polega przede wszystkim na mniejszym udziale od średniej krajowej upraw zbożowych, przy większym udziale roślin pastewnych i ziemniaków. W ostatnich latach średnie zasiewy w województwie wykazują przewagę upraw zbożowych nad pozostałymi. Daje się jednak zauważyć ich tendencję malejącą na korzyść upraw roślin przemysłowych : pastewnych. Na zmiany te wpływają warunki glebowo-klimatyczne, opłacalność produkcji oraz narastanie potrzeb paszowych w związku z rozwojem produkcji zwierzęcej. Pomimo pewnych wahań spowodowanych warunkami klimatycznymi, ploiny stale wzrastają. Szczególnie po 1956 r., to jest od wprowadzenia nowej polityki w rolnictwie, zaznacza się przeciętny wzrost plonów. Stały wzrost kultury rolnej, zwiększanie środków produkcji, a przede wszystkim nawozów sztucznych oraz stosowanie na szerszą skalę siewników, przyczyniły się także do zmniejszenia dysproporcji w średnich plonach między poszczególnymi rejonami. W sposób bardzo ogólny można wyróżnić w województwie koszalińskim trzy charakterystyczne rejony upraw związane z żyznością gleb: — przymorska równina kołobrzeska (dominacja uprawy pszenicy, buraków cukrowych i jęczmienia), — pas równinni-stoikcwy północny — wzdłuż płn granic pojezierza (przewaga żyta i ziemniaków), - rejon drawsko-szczecinecki (żyto i ziemniaki). Słabe gleby oraz znaczny odsetek użytków zielonych, predystynują region do rozwoju hodowli, zwłaszcza bydła. Podstawowe znaczenie dla rolnictwa posiada modyfikacja jego struktury. Chodzi zasadniczo o dalszy wzrost udziału produkcji zwierzęcej w ogólnej produkcji rolniczej. Obecnie na 100 ha użytków rolnych przypada: bydła 62,2 szituk, w tym 21,2 krów, trzody chlewnej 90,0, owiec 17,9 oraz koni 5,0 szitulk. Są to wprawdzie wskaźniki niższe od średnich krajowych, niemniej jednak tempo bezwzględnego przyrostu, szczególnie w ostatnich latach szybko wzrasta. Tym samym istniejące dysproporcje stopniowo wyrównują się. W porównaniu z 1970 r. nastąpił poważny wzrost pogłowia zwierząt gospodarskich, w tym szczególnie trzody chlewnej i bydła. Pogłowie owiec utrzymuje się na tym samym poziomie, zaś koni wykazuje niewielki spadek. W regionie gospodarstwa państwowe oraz spółdzielnie produkcyjne specjalizują się głównie w hodowli bydła, natomiast gospodarstwa indywidualne w trzodzie chlewnej. W okresie powojennym rolnictwo województwa koszalińskiego może się poszczycić poważnymi osiągnięciami, jednakże dalszy jego rozwój uzależniony będzie w głównej mierze od środków kierowanych na te cele, od rozwoju postępu technicznego i organizacyjnego, od tempa podnoszenia ogólnej kultury rolnej.