Tanie kwatery na wczasy

Przemysł i Rolnictwo

09 November 2011r.

Przemysł, skupiający prawie jedną piątą ogólnej liczby zatrudnionych w gospodarce uspołecznionej, nie ma najlepszych warunków rozwoju. Pod względem surowców mineralnych, województwo należy do najuboższych w 'kraju. Znaczenie przemysłowe mają tylko dość powszechnie występujące surowce dla przemysłów materiałów budowlanych i szklarskiego: iły, gliny, kruszywa naturalne, torfy oraz piaski ceraimiozine. Toteż z punktu widzenia bazy surowcowej tylko te dwie gałęzie oraz przemysły przetwarzające płody rolne, hodowlane, leśne oraz przemysł związany z gospodarką morską, mają tutaj względnie korzystne warunki rozwoju. Przed II wojną światową liczne były drobne zakłady przemysłowe (gorzelnie, mleczarnie, tartaki, cegielnie), zatrudniające niewielką liczbę pracowników — średnio około 30 osób. Z większych powstały: Fabryka Zapałek w Sianowie, Zakłady Mięsne w Darłowie oraz papiernia w Koszalinie. Na tle rozwiniętego przemysłu w Niemczech, był to potencjał mniej niż skromny. Znacznie lepiej rozwijało się rzemiosło przemysłowe, które zatrudniało więcej osób niż przemysł w ścisłym tego słowa znaczeniu i zaspokajało dużą część lokalnego popytu na wyroby i usługi w tym zakresie. Podczas II wojny światowej przemysł województwa koszalińskiego poniósł poważne straty. Szacuje się, że ogólny potencjał produkcyjny uległ dewastacji w około 70%. Pomimo ogromu zniszczeń, od pierwszych dni po wyzwoleniu przystąpiono do jego odbudowy. Stosunkowo szybko uruchomiono zakłady przemysłu spożywczego', drzewnego i materiałów budowlanych. W przeciwieństwie do XX-lecia międzywojennego, lata Polski Ludowej odznaczają się bardzo szybkim tempem wzrostu i przemian strukturalnych przemysłu. Nowa struktura gospodarcza kraju wymagała nie tylko odbudowy starych, ale i tworzenia nowych gałęzi przemysłu. Po 1955 r. wybudowano szereg zakładów produkcyjnych, między innymi: Zakłady Przemysłu Elektronicznego "Kazel" w Koszalinie, Zakłady Radiowe "Unitra-Eltra" w Białotgardzie, Zakłady Sprzętu Instalacyjnego "Połam" w Szczecinku, Zakłady Techniki Próżniowej "Unitra Unima" w Koszalinie, Fabrykę Podzespołów Radiowych "Elwa" w Kołobrzegu itd. Przedsiębiorstwa te zapoczątkowały przemysł elektroniczny i stanowią podwaliny pod dalszy jego rozwój w regionie. Wielkość nakładów inwestycyjnych, jaką przeznaczono na rozwój przemysłu nie była zbyt wysoka', tym niemniej osiągnął on pokaźny wskaźnik dynamiki. W ostatnim 5-leciu 1971—1975, średnie roczne tempo wzrostu wynosiło prawie 13%, przy 10,5% w kraju. Znacznym przekształceniom ulegała struktura gałęziowa przemysłu. Stosunkowo najwyższe tempo wzrostu wykazuje przemysł paliwowo-energetyczny (2.6,4%) i chemiczny (18,3%). Przemysły te dominują również pod względem wartości produkcji globalnej. Diametralnie odmiennie kształtuje się sytuacja w grupie pozostałych gałęzi (8.7%) oraz w mineralnym i lekkim (po około 9%); tym sądnym tracą one na znaczeniu. W innych gałęziach, wskaźnik oscyluje w granicach 12—15%. Cechą charakterystyczną przemysłu województwa koszalińskiego jest duże rozdrobnienie. Spośród około 65 przedsiębiorstw przemysłowych, prawie 70% stanowią zakłady o liczbie zatrudnionych poniżej 500 osób i tylko 10 zakładów zatrudnia powyżej 1000 pracowników. O takim układzie decydują w znacznej mierze przedsiębiorstwa spółdzielcze. Ze względu na wielkość zakładów, ich strukturę własnościową, przemysł województwa nastawiony jest głównie na produkcję artykułów rynkowych. Na potrzeby rynku przeznacza się około 95% ogólnej produkcji przemysłowej. Wzrasta również udział produkcji eksportowej, która w 19?6 r. osiągnęła wartość prawie 700 min zł. Województwo wykazuje znaczny stopień koncentracji przemysłu w kilku miejscowościach. Stolica regionu Koszalin, skupia około 80% wartości produkcji i 50% ogólnej liczby zakładów przemysłowych. W Koszalinie zlokalizowane są zakłady prawie wszystkich gałęzi przemysłu. Do największych zarówno pod względem produkcji jak i zatrudnienia należy zaliczyć: Zakład Przemysłu Elektronicznego "Kazel", Zakłady Mięsne oraz Zakład Techniki Próżniowej "Unitra-Unima". Rozpatrując poszczególne gałęzie przemysłu, zauważa się zwłaszcza dynamiczny rozwój przemysłu elektromaszynowego. Jest on reprezentowany przez "Kazel" w Koszalinie (znany z produkcji półprzewodników), Zakłady Radiowe w Białogardzie, Koszalińskie Zakłady Naprawy Samochodów, Zakład Przemysłu Instalacyjnego ,,Połam" w Szczecinku (produkcja sprzętu instalacyjnego) itp. Dominująca pozycja (po elektromaszynowym) przemysłu spożywczego', uwarunkowana jest występowaniem znacznych zasobów surowcowych. Dotychczasowy jego rozwój polegał na dynamicznym wzroście zatrudnienia oraz modernizacji i rozbudowie istniejących obiektów. Jakkolwiek w przemyśle spożywczym województwa, zakłady drobne odgrywają nadal poważną rolę, jednak proces koncentracji produkcji poczynił duże postępy. Stosunkowo najważniejszymi branżami w regionie są przemysły: mięsny, jajczarsko-drobiarski, mleczarski, cukierniczy, rybny itp. Do większych, tym' samym zasługujących na uwagę zalicza się: Zakłady Mięsne w Koszalinie, Zakłady Przemysłu Cukierniczego "Bogusławka" w Koszalinie, Wojewódzka Spółdzielnia Mleczarska w Koszalinie, Przedsiębiorstwo Połowów i Usług Rybackie'] "Barka" w Kołobrzegu oraz "Korab" w Darłowie. Nadal wysoką rangę utrzymuje przemysł drzewno-pa-pierniczy. W tej grupie wymienić należy: Koszalińską Fabrykę Mebli, Fabrykę Zapałek w Sianowie, Zakłady Płyt Wiórowych w Szczecinku, Zakłady Płyt Pilśniowych i Wiórowych w Karlinie oraz szereg zakładów przemysłu terenowego. Poważne znaczenie w regionie posiada przemysł lekki, do którego zalicza się: włókienniczy, dziewiarski, odzieżowy i skórzano-obuwniczy. Charakteryzuje się on znacznym rozproszeniem oraz zatrudnianiem znacznej liczby kobiet. Stąd też zakłady wspomnianych branż występują w większości miast województwa. Z ważniejszych należy wymienić: Zakłady Przemysłu Wełnianego w Złoci eńcu, Zakłady Przemysłu Dziewiarskiego "Luxpol" w Świdwinie, Północne Zakłady Przemysłu Skórzanego "Alka" w Białogardzie. W związku z dynamicznym rozwojem budownictwa mieszkaniowego, istnieje ogromne zapotrzebowanie na wyroby przemysłu materiałów budowlanych. Szczególnie w ostatnich latach ulega on znacznej rozbudowie w powiązaniu z istniejącą bazą surowcową. Ta branża reprezentowana jest przede wszystkim przez: Zakłady Ceramiki Budowlanej w Polanowie, Drawsku, Złocieńcu oraz Koszalińskie Przedsiębiorstwo' Produkcji Betonów "Żel-gazibeł" w Kaliszu Pomorskim (wytwarzające szeroki asortyment wielkowymiarowych elementów konstrukcyjnych umożliwiając dalszy wzrost uprzemysłowienia budownictwa). Z pozostałych przemysłów należałoby wymienić: mineralny (Koszalińskie Zakłady Kruszyw Mineralnych), chemiczny — reprezentowany 'między innymi przez Zakłady Przemysłu Terenowego "Elęrta" w Koszalinie (produkcja pasty), Chemiczną Spółdzielnię Inwalidów w Białogardzie, Zakłady Mleczarskie i Młynarskie w Świdwinie. Pomimo bardzo szybkiego rozwoju przemysłu w okresie powojennym województwo koszalińskie zalicza się nadal do najsłabiej uprzemysłowionych regionów kraju. Ze względu jednak na asortyment produkcji niezwykle potrzebnej na rynku, wysoką dynamikę rozwoju orar stały postęp techniczny, to stwierdza się, że dobrze zaspokaja on potrzeby społeczne i w znacznym stopn' • aktywizuje gospodarkę województwa. Dalszy wzrost funkcji przemysłowej regionu oparty zostanie na: — dominacji przemysłu rolno-spożywczego i drzewno-papierniczego, — rozbudowie i modernizacji' istniejących przedsiębiorstw — budowie nowych zakładów, głównie przemysłu rolno-spożywczego (mleczarski, masarski, owocowo-warzywny itp.) oraz materiałów budowlanych, fabryki domów w Kołobrzegu i innych miastach, zakładów silikatów w Manowie i Białym Borze, zakładu ceramiki budowlanej w Zieleńcu (gmina Złocieniec), huty szkła gospodarczego w Sianowie, oraz drzewnego i elektronicznego (Białogard, Koszalin), — koncentracji produkcji w dotychczasowych ośrodkach specjalizacyjnych. Województwo koszalińskie zalicza się w zasadzie do regionów, gdzie rolnictwo' stanowi jeden z podstawowych działów gospodarki narodowej. Nie ma ono jednak zbyt sprzyjających warunków rozwoju. Przewaga gleb słabych (powstałych z utworów morenowych) oraz poważny udział terenów nadających się na trwałe użytki zielone, predystynują region do intensywnego rozwoju hodowli, zwłaszcza bydła. Wśród gleb bielicowych dominują gleby piaszczyste uprawne oraz piaski gliniaste i naglinowe. Grunty województwa koszalińskiego użytkowane są w znacznie mniejszym odsetku niż ogółem w kraju. Według stanu z 1975 r., w ogólnej strukturze użytkowania ziemi użytki rolne w Polsce zajmowały 61,4%, natomiast w regionie koszalińskim'49,5%. Zmniejsza się ostatnio ich odsetek przy równoczesnym zw:ą-kszaniu areału innych gruntów i nieużytków.