wczasy, wakacje, urlop
09 November 2011r.
Obszar województwa koszalińskiego według podziału administracyjnego z 1 czerwca 1975 r. zamieszkiwało w końcu tego roku 434,8 tys. osób. W ciągu następnych dwóch lat stan ludności wzrósł do 445,4 tys. To samo terytorium w 1950 r. zamieszkiwało 258,1 tys., dziesięć lat później 348,0 tys., a w 1970 r. — 404,4 tys. osób. Mamy więc do czynienia z systematycznym wzrostem liczby ludności. Wzrost ten jest jednak niezbyt dynamiczny, w związku z czym województwo to należało w przeszłości i należy nadal do słabo zaludnionych obszarów Polski. Przeciętnie na 1 km2 powierzchni ogólnej przypadają tu 52 osoby. Słabiej zaludnione są jedynie województwa: suwalskie, łomżyńskie, słupskie, pilskie i gorzowskie. Dla porównania warto podać, że przeciętnie w skali kraju na 1 km2 przypadło w tym samym czasie przeszło 110 osób. Ludność województwa jest rozmieszczona bardzo nierównomiernie. Stosunkowo najgęściej zaludnione są tereny nadmorskie, najsłabiej zaś obszary pojezierne, zwłaszcza w strefie moreny czołowej. Przechodząc do analizy gęstości zaludnienia poszczególnych miast i gmin trzeba zaznaczyć, że w jednostkach tych występuje znacznie większe zróżnicowanie niż w obrębie województw. Według stanu w dniu 31 grudnia 1976 r. w miastach wydzielonych z gmin przypadało 850 osób na 1 km2, a w miastach stanowiących siedziby gmin miejsko-wiejskich — 361 osób. W poszczególnych jednostkach miejskich gęstość zaludnienia wahała się od 85 osób w Bobolicach i 146 w Białym Borze do 1!33 w Połczynie Zdroju, 1225 w Koszalinie i 1279 w Kołobrzegu. Na obszarach wiejskich leżących w granicach gmin miejsko-wiejskich na 1 km2 przypadało średnio około 17 osób, w pozostałych gminach — 25 osób. Najsłabiej zaludnione (poniżej 8 osób) wsie należą do gminy miejsko-wiejskiej Kalisz Pomorski. Z pozostałych gmin najniższy wskaźnik (około 11 osób) wykazuje gmina Silnowo. Do najgęściej zaludnionych należą gminy: Będzino (46 osób), Ustronie Morskie (57 osób) i Mielno (65 osób). Podstawowym źródłem wzrostu i zmian strukturalnych są ruchy ludności — naturalny i wędrówkowy. Społeczność województwa ukształtowała się zasadniczo w latach 1945—1950 w wyniku masowych przemieszczeń, związanych z repatriacją ludności niemieckiej oraz z napływem ludności polskiej. Przyrost naturalny jakkolwiek był bardzo wysoki, odgrywał wówczas' w rozwoju stanu liczbowego rolę drugorzędną. W następnych latach przyrost naturalny stał się podstawowym czynnikiem wzrostu, zwłaszcza w odniesieniu do wsi. Jest cechą charakterystyczną, iż w całym okresie powojennym utrzymuje się on na wysokim poziomie. W dawnym układzie administracyjnym Koszalińskie przez szereg lat zajmowało pod tym względem pierwsze miejsce w kraju. Aktualnie przyrost naturalny waha się wokół 15%o, przy średniej krajowej sięgającej 10,7%o. Duże zróżnicowanie uwidacznia się też w podziale na poszczególne jednostki stopnia podstawowego. W województwie koszalińskim skrajne wartości w 1975 r. odnotowano w Białym Borze (6,6%o) oraz w gminie Drawsko Pomorskie (28,0%o). Na przyrost, względnie ubytek rzeczywisty ludności istotny wpływ wywierają migracje. W województwie koszalińskim od szeregu już lat notuje się salda ujemne, np. w 1975 r. ubytek wędrówkowy wynosił ponad 300 osób, a w roku następnym 1520 osób. Salda kształtują się odmiennie w podziale na miasta i wsie. W przypadku miast są one z reguły dodatnie (np. miasta województwa koszalińskiego zyskały w 1977 r. ogółem ponad 2600 osób), natomiast wsie wykazują zazwyczaj ubytek migracyjny. Reguła ta potwierdza się jedynie w skali kraju i w podziale na województwa. W przypadku poszczególnych miast i gmin bywa jednak różnie. Przykładowo, w 1976 r. obok większości gmin ujemne salda wykazały również trzy miasta: Bobolice, Kalisz Pomorski i Polanów. Równocześnie cztery gminy, a mianowicie: Brzeźno, Kołobrzeg, Mielno i Ustronie Morskie uzyskały salda dodatnie. Trzy ostatnie gminy położone są w strefie nadmorskiej, w której z roku na rok rośnie ruch turystyczny. Jednym z charakterystycznych procesów, związanych z szybkim rozwojem społeczno-gospodarczym oraz przeobrażeniem podstawowych struktur w okresie powojennym jest postępujący proces urbanizacji, mierzony tu procentowym udziałem ludności miejskiej w ogólnej liczbie mieszkańców. W wyniku dokonujących się przemian w całym okresie powojennym udział mieszkańców miast wzrastał w szybkim tempie. W 1950 r. w województwie koszalińskim ludność miejska stanowiła 35% ogółu mieszkańców. W okresie następnych dwóch dziesięcioleci jej udział wzrósł do 47,5% w 1960 r. i do 53,5% dziesięć lat później, a w końcu 1976 r. wynosił 57,8%, podczas gdy średnio w kraju stanowił on 56,4%. W końcu 1976 r. istniało w województwie ogółem 45 jednostek stopnia podstawowego, w tym 17 miast i 35 gmin (iz tej liczby 7 posiadało wspólne z miastami urzędy). Do największych miast należały: Koszalin liczący 80 044 mieszkańców, Szczecinek (33 535), Kołobrzeg (32 522) i Białogard (22 166). Najmniejsze miasto — Biały Bór posiadało wówczas 1854 mieszkańców. Brzez szereg lat okresu powojennego utrzymywała się znaczna przewaga liczebna kobiet nad populacją mężczyzn, co było jedną z konsekwencji wojny. Tendencje wyrównawcze doprowadziły do tego, że obecne proporcje między liczebnością kobiet i mężczyzn można uznać za zupełnie poprawne.